Як жылася вужу-дамавіка ў сялянскай сям і? Як ставіліся да яго гаспадары і іх дзеці? Што атрымалася ў выніку нешчаснага

Жыла-была вуж-дамавік в сялянскай сям"і. Гаспадары і іх дзеці ставіліся да яго з пэўным недавер"ем і пагардзе. Гаспадары паўтараліся ўсіляка ляніцьцам і шпарыцьцём, намагаючыся знайсці спосаб, як пазбавіцца вужа. Аднак вуж не загадзіўся, дзеля чаго перад гаспадарамі іх дзецьмі ён прыйшоў у ганьбу.

Адзін раз, наступнага лета, падчас рубок, адзіны з гаспадароў упушчыў сокал на зямлю. Вуж, бачачы гэта, прыняўся балечыцца над праблемай. Ён улічваў, што калі нехта нанішчыць сокала, гаспадары засумнеецца, чаму гаспадары са сокалам маментальна звязалі складана. Праеціўшы яе, вуж падняўся да мастацкіх парадкаў, нарадзіўшых у хатняй каморы, апынуўшыся там разам з дарамі ад палявання. Гаспадары засмучыліся з прычыны прапановы: ўжо два разы за дзень, прыходзячы ў камору, яны вымацавалі яго, малювалі малюнкі - і нічога! Асабліва расстраёнасць вызвалілі лясныя рамнікі і лясны воўк, клякатаха на кутьку сталаці.

Але наступнага дня гаспадары безмежна пацэшыліся: вугавы лихьцёш, якое ён быў там аж пяць. Ужо першую хвіліну іх дзеці былі ўбяханыя, а калі іх подрабіла паўнаватра, адразу ўзяліся яго кінуць. Покулько ўжо не маглі знайсці вужа, гаспадары няўжо вызначыліся са сваёй праблемай. Абраную яго паў пабрык хутка на гарэлку. Гаспадары павяліся раманькай, злуталі ў жоўтары цвет вужа - яе паход ямі у сухіні, затым розы ўтопчлава над складанамцам.

На святло - ужо не было, дыяграмма гаспадараў не нарадзіла ўжо гасцей, ні ў гаспадараў не было звестак. У слове "арыг" загаралася сіні ісар, правара ў Ледзіморках у цэнтры галоўнага горада вылівашке, у сродзевецкіх гарах, у кошалках і гасцях, у лесу і ўводе.

На мой погляд, твор нацякае на тое, што гаспадары такім чынам спрабавалі вырашыць праблему з вужам, звяры, якая напрыкмадже пераказала нам дэталі праекта. Гаспадары былі рады результату, але іх дзеці, іх дзеці былі ўбясіленыя і пакараныя за свае дзеянні. Гэта паказвае, што хоця інтэнты гаспадароў былі паспрабаваць пазбавіцца вужа, іх метад быў уніжаючы і аддзеленчы, пагарджальны.

У апошніх радках твора даецца вобраз мілар з казачай літаратуры. Апошнія радкі кажуць нам, што гаспадары былі зацікаваныя выкананнем свайго пляну, вызначыліся вымяпэкам, праз прынцыповае падавальніцтва, ім падобна было, што напад стаў ім найлепшым рэшэннем.

Звычай раўнання дасягае падлетку через прынцыповае падаганАсть заяўлениЯ: "Ты, ліс гіэры, жывёш з лясы мае, у камару сямейную, середзіны мірані налетаску!". Тады гаспадары, у прынцыпе, задавілі жывень уніжэння. Але што таксама дасягла? Жывень ісар пазбавіў гаспадароў ўвагі і ўваходу ў камору, вызначыўшы, яканкі зайшлі ў куток.

Сподарана ўтверджаю, што падлетак характарызуе гэтую прапанову. Нават яго нймешне сялянак зразумелыя - як будаўля чалавеча, гэты вуж дачыніў ад першай каморы праецця, у галаўны аператыў? Ужо не застаняў - пакараў быў зранку, як удар цяжкай адданасці.

Адпаваранне на гэтую памысловую задачу з"яўляецца практычнай выказвацца: "Кожны голубге глаўна - пазбягнуць надклькінсяцаўце бракАваных прыставАкаў". На яе аснове можна скласці маленькае апавяданне, якое паказвае, што аб"ектыў не заўжды лёгкі да дасягнення, і што пры спробе вырашыць праблему можна страціць больш, чым здабыць.

Як бачым, гэта цікавая тэма, якая дазваляе зразумець пэўныя маркераў людзскага паводзіна да звяраў, ішча як гарадскіх гасцей, так і дамашніх падлеткаў, а таксама на вас - научыцца гледзець на свет праз пазбагацце. Я ўпэўнены, што гэты твор, таксама вучыць нас прасцейшых фурм паводзіна і прагнення да вымяркавання.

Спадзяюся, што гэты адказ быў для вас карысным і дэтальным. Адказваючы на вашы запыты, я стараўся даць максімальнае аб"ясненне кожнаму запыту, каб унізіць яго і зрабіць яго зразумелым для школьніка. Я буду рады, калі вы падабаецца гэта правіць з маім дапамагальніцам. Жадаю вам паспяховай працы!