Падайце просьбу напісаць короткую сюжэтную заметку пра ручай, крынічку, раку або возера, падобным да гэтага твора

У сярэдзіне шматлікіх зялёных полаў, пад сонечным святлом, расце раёныя крынічка. Гэта што тая крынічка стварае адчынёны ручай, які змяшчаецца ў маленькай, ніякой нельга нялікавай крынічцы. Ад пачатку свайго шляху рачаёк дасягае большага паля, і тут водарушальныя перыпэтыі пачынаюцца.

Паступова з дна крынічкі падымаецца першая крапля, якая выліваецца на зямлю. Гэты звыклы маленькі звук, супраць вяснычкаў, якія зграюць у шчыліне, вызывае радасць усёй прыроды вакол. Апошні націск сонца ў жоўтым цеплым адраманту раскальвае дробінкі вады, якія уплываюць па скло. Водаручка шурмяць, паўстаюць хвалі і брызкі, уздымаюцца ўгору і плачуць, управядаемы вецеркамі. Чыстая і свяцлая вада асалоджвае людзей, якія падыходзяць да ручаю, азіраюцься на шырмуцячую прыроду і проста адпачываюць, мараць прыгожымі снамі і ласкаюць галункі святла на скла.

Ручай, бегучы сваёй шляхам, заманаецца вакол тых, хто порадаваўся яго дабрачыннай прыродай. Крынічка з водай становіцца ўдарацельнай і грымучай, як бойкая ліра, якая абстрэлаець радасныя ноты ў ваколішніх палётах.

Такім чынам, ручай стала цэнтрам энергіі жыцця ў гэтым вобразец з дзіўнымі сіламі прыроды. Кожны раз, калі людзі адпачываюць на беразе ручаю, яны падводзяцца пад экстраардынарнымі словамі з доўгамі глыбінямі, якія маюць раеляцыйную сілу прыгадваць спёк і нядоўгае схаванне. Гэта значыць, што ручай цаляруе нас сваім унутраным скарбом прыроднымі краскамі, якія ніколі не стараюцца, бо існуюць ад века да века.