Ці ёсць у творах на блізкую тэму знакі супадзенняў паміж калодзежным журавелем, апісаным у п есе, і вобразам цыбатага

В творах на блізкую тэму знаходзяцца некалькі знакаў супадзенняў паміж калодзежным журавелем і "цыбатагім асьверам".

Па-першае, абодвая згадваюць працягласць патрабаванага жыцця па-сапраўднаму героя ў сваіх творах. У п"есе "Калодзежны журавель" Юлія Купалы апісваецца долгая дарослае жыццё журавля, які пралёцкам сталі згадваць пра свае асяроддзе праметы і хаты.

У вершы Рыгора Барадуліна "Трэба дома бываць часцей" тэма асяроддзя таксама бывае падаўлена. У вершы гаворыцца пра тое, што асьвер мусіць цяжка працаваць на ўмове, што ён ігнаруе назву асяроддзя, у якім ён жыве: "Трэба дома бываць часцей, / Але яны лічаць / Сваёму дому меней, / Чым у мире лічаць".

Па-другое, героі твораў супадаюць у тым, што яны сапраўды глядзяць на сваё асяроддзе. У п"есе Юлія Купалы герой - журавель актыўна пазнаёмліваеся з прыгожымі местамі, зварамі птушак і жывёламі асяроддзя. Калі журавель нецярпеліва пакідае сваё асяроддзе, ён "бвяртаецца наступнага лета". Гэта сведчыць пра тое, што хутка прызнаецца ў магніфічнасьці свайго асяроддзя.

У вершы Рыгора Барадуліна таксама сустракаем абраз "цыбатага асьвера", які выказвае прыгожасьць свайго асяроддзя і захопленасьць ім. Герой верша ігнаруе свой дом, ігнаруе бясіду з рамонакамі, але ў той жа час розумее, што ў домашнім асяроддзі трэба пабываць: "Трэба дома бываць часцей, / Але яны не разбіраюць, / Што для мяне нібы ўдавольваюся / Адпачынкам, пераглядам, кнігаю".

Таксама можна адзначыць, што ў абодвах творах наяўныя пачуцці патрыятызму ў адносінах да свайго асяроддзя. У п"есе Юлія Купалы вылічаемы ўмацаваныё пачуццёнасьцю цяперашняга жыцця няўмысла журавля. Гэта падкрэслена ў рытуале гэтага птушак пралету, які становіцца сімвалам прынадлежнасьці да свайго сялянскага асяроддзя: "Тады не загарне сэльскі папай / Пеклам данням малады верабей. / Жабкі-суседзі жмірункі,".

У вершы Рыгора Барадуліна таксама апісваецца сваеаразнае патрабаванне да прыгожага асяроддзя, які асноўваецца на здольнасьці ўбачыць прыгажосць у працаванні на ўмове, што герой не пачувае сябе ў зваротычным асяроддзі: "Хоч мне ўжо і роздавінуцца / Плечы, і меркусць нывідацца, / А доўжыную канчатак - / Як трус, сяжок асьвер - / Пазнаў у гэтым мірэ".

Гэтыя супадзенні паміж калодзежным журавелем і "цыбатагім асьверам" абнаўлены да падзейніцкае дамены, прычым некалькі складаных эпох, а таксама апісваюць некаторыя асаблівасці юнацкага перадчуцця ў кантэксце свайго асяроддзя. Вядома, што для даасоблівага ўнаўленьня гэтага запыту, могуць быць даследаваныя іншыя творы розных автараў, якія тое ж напрамкуюцца з аднаго боку.